In de jaren '70, '80 en '90 reageerde de groeiende 'groene beweging' op de perceptie dat de hulpbronnen van de aarde werden geplunderd in plaats van respectvol gebruikt, en dat de plek waar we wonen daarbij werd bedorven.

Architecten en bouwers begonnen zich hun cruciale rol te realiseren als aanbieders van die meest intieme omgeving: onze huizen, werkplekken en openbare gebouwen.

In de jaren negentig groeide de aanvankelijk zelfbewuste, ietwat stodgy 'groene bouwstijl' uit tot een mooi huwelijk tussen de harde en zachte modernistische stijlen. Deze stijl moest een architecturale taal creëren die de voorkeur gaf aan natuurlijke materialen, efficiënt expressief ontwerp en opwindende nieuwe technologieën zoals groene daken en groene muren.

In 1959 bouwde het Auckland California Kaiser Centre, een gebouw van zes verdiepingen, een schilderachtige hemeltuin. Green Art Architecture wordt beschouwd als "hybride" van het prachtige werk. Na het succes van de rijpingstechnologie, worden sinds 1959 Groene daken in de Verenigde Staten, momenteel in Europa en andere ontwikkelde landen, in de stijgende trend gepresenteerd.

Wall greening, het innovatieve concept en een nieuwe doorbraak in de traditionele groene ruimte, zal een nieuwe trend worden in de toekomstige bebossing. Het zal de tekortkomingen van traditioneel vlak groen opvullen, het stedelijke ecologische verbeteren, echt groen bos creëren, mensen terugkeren naar de natuur en kan worden gebruikt in binnen- en buitenruimtes, bouwmuren, verticaal landschapsvlak enz. Kortom groen verticaal vlak groter dan de vlakke groene ruimte, groen concept is dat mensen in tweedimensionale ruimte naar driedimensionale ruimte uit een sprong.