Een intensieve daktuin in Manhattan

Groene daken kunnen worden onderverdeeld in intensief, "semi-intensief" of extensief, afhankelijk van de diepte van het plantmedium en de hoeveelheid onderhoud die ze nodig hebben. Traditionele daktuinen, die een redelijke diepte van de grond nodig hebben om grote planten of conventionele gazons te laten groeien, worden als "intensief" beschouwd omdat ze arbeidsintensief zijn en irrigatie, voeding en ander onderhoud vereisen. Intensieve daken zijn meer parkachtig met gemakkelijke toegang en kunnen alles omvatten, van keukenkruiden tot struiken en kleine bomen. "Extensieve" groendaken daarentegen zijn ontworpen om vrijwel zelfvoorzienend te zijn en zouden slechts een minimum aan onderhoud moeten vergen, misschien een keer per jaar wieden of een langzame afgifte van kunstmest om de groei te stimuleren. Uitgebreide daken worden meestal alleen betreden voor onderhoud. Ze kunnen worden gevestigd op een zeer dunne laag "aarde" (de meeste gebruiken speciaal samengestelde compost): zelfs een dunne laag steenwol die direct op een waterdicht dak wordt gelegd, kan een aanplant van Sedum soorten en mossen.

Een ander belangrijk onderscheid is dat tussen hellende groendaken en platte groendaken. Hellende graszodendaken, een traditioneel kenmerk van veel Scandinavische gebouwen, zijn doorgaans eenvoudiger van ontwerp dan platte groendaken. De helling van het dak vermindert namelijk de kans dat water door de dakconstructie binnendringt, waardoor er minder waterdichtings- en drainagelagen hoeven te worden toegepast.