In Duitsland had ik verschillende zware regenval meegemaakt, maar ik zag geen wateroverlast. De reden houdt verband met de voorzorgsmaatregelen van Duitsland in het proces van stedelijke constructie en het belang dat het hecht aan de drainagesysteem. Volgens persoonlijke observaties en toegang tot informatie heeft het drainagesysteem in Duitse steden twee opvallende kenmerken.

Het eerste kenmerk van is de combinatie van boven- en ondergronds. Vroeger werd het stedelijke drainagesysteem van Duitsland gedomineerd door open kanalen, open sloten en depressies. Het stonk er vaak in de zomer, wat leidde tot de verspreiding van infectieziekten. Alleen al van 1851 tot 1867 stierven in Berlijn meer dan 18,000 mensen aan cholera. Nadat Berlijn in 1871 de keizerlijke hoofdstad werd, begon de regering met de aanleg van een ondergronds drainagesysteem. In 1878 had Berlijn een 744 kilometer lang drainagenetwerk aangelegd met de mogelijkheid om zware regen van dag tot nacht af te voeren. In 1902 kreeg Berlijn te maken met hevige regenval die honderd jaar niet had plaatsgevonden. Als gevolg hiervan overstroomde het water Berlijn, wat de problemen van het oorspronkelijke ontwerp van het drainagesysteem blootlegde: eerst kwamen de regen en het riool samen en werden de regen en het riool in de rivier geloosd om het natuurlijke water te vervuilen; 3. Vuil dat de pijpleiding blokkeert, beïnvloedt de afvoerfunctie. Als reactie op deze situatie begon het stadsbestuur van Berlijn met een grootschalige renovatie van het drainagesysteem van de stad om riool- en regenwater te scheiden, waardoor een modern drainagesysteem werd gevormd. Momenteel bedraagt ​​het Duitse jaarlijkse budget voor de aanleg van drainagesystemen in grote steden honderden miljoenen euro's, en de onderhoudskosten worden gehandhaafd op ongeveer 5,000 euro per kilometer. Volgens statistieken heeft Duitsland in 2010 een openbare afvoerleiding aangelegd van 540,000 kilometer, die ongeveer 13 en een half keer de aarde rond kan gaan, waarvan een speciale regenwaterafvoerleiding 66,000 kilometer lang is.

Hoewel het belang hechtte aan de aanleg van ondergrondse drainagesystemen, werd het gecombineerd met de grond om verplicht doorlatende bestrating te ontwerpen en aan te leggen. In 1973 formuleerde het Duitse Ministerie van Communicatie de "Gids voor het ontwerp van interne drainagesystemen in bestratingsconstructies". In Duitsland zullen verschillende gebieden worden geplaveid met verschillende doorlatende wegen: plaatsen zoals trottoirs, voetgangersstraten, fietspaden, enz. fietsenstalling en stalling Kies voor de grond voor geperforeerde betonstenen; in woonwijken, parken en pleinen worden massieve stenen gebruikt voor de bestrating van de weg, waardoor er gaten tussen de stenen ontstaan. Het wandelpad met een hoge gebruikssnelheid kan worden geplaveid met fijn grind of kleine kiezelstenen. Na vele jaren hard werken is 80% van de trottoirs in grote steden in Duitsland doorlatend. De aanleg van doorlatende verharding kan enerzijds helpen het probleem van stedelijke wateraccumulatie op te lossen en anderzijds het stedelijke ecosysteem in evenwicht te brengen. Zo sijpelt regenwater de grond in als aanvulling op de grondwaterbron. Bovendien zijn er veel poriën op de doorlatende grond, wat het oppervlak van de grond vergroot en een sterke adsorptiekracht voor stof heeft, wat stof en geluid vermindert. Daarnaast speelde Duitslands simulatie van meanderende natuurlijke riviergeulen bij de reconstructie van afstromende open geulen en open geulen een rol bij de verbetering van het stedelijk landschap.

Het tweede kenmerk is de combinatie van drainage en waterberging: Duitsland verhoogt niet blindelings de pijpleiding tijdens de aanleg van het hemelwaterafvoersysteem, maar gebruikt een combinatie van drainage- en opslagstrategie, terwijl het leggen van drainagebuizen, terwijl de constructie van opslagtanks wordt vergroot . Momenteel beschikt Berlijn over 115 grondwaterreservoirs met een totale capaciteit van miljoenen kubieke meters. Als de zware regen de overbelastingsmarkering van het drainagesysteem bereikt, komt het regenwater via het afvoerkanaal in het ondergrondse waterreservoir. Wanneer het afvoersysteem weer normaal wordt, wordt het regenwater van het ondergrondse waterreservoir in het ondergrondse afvoersysteem geleid om stedelijke overstromingen als gevolg van slechte drainage te voorkomen. Daarom is het fenomeen van waterophoping na regen in Berlijn zeldzaam. Daarnaast kan het grondwaterreservoir ook een rol spelen bij het filteren van puin en het zuiveren van de waterkwaliteit.

Sinds de jaren zestig zet Duitsland zich ook in voor de ontwikkeling van verschillende regenwaterinfiltratie-apparaten. Nieuw gebouwde industriële, commerciële en residentiële gemeenschappen moeten allemaal apparaten voor het gebruik van regenwater ontwerpen.

In de afgelopen jaren is Duitsland begonnen met het krachtig promoten van het "depressie-kwelkanaalsysteem", dat duidelijke waterbergingseffecten heeft bereikt. Het belangrijkste kenmerk van het systeem is dat een zandsteenvullaag wordt toegevoegd onder de oppervlaktegrond van de depressie, en vervolgens een drainagebuis met gaten wordt begraven in de zandsteenvullaag om verbinding te maken met het kwelgeul om een ​​verspreid regenwaterbehandelingssysteem. Op deze manier wordt het infiltrerende en filterende regenwater van laaggelegen grasland opgeslagen via de infiltratiekanaal, wat de belasting van de drainageleiding verder vermindert.